Bu deyimin kökeni Osmanlı İmparatorluğuna dayanmaktadır. Geçmiş zamanın tıbbi imkanları her yarayı iyileştirmek için yeterli olmuyordu. Mesela bu gün bir uzuvun kopması tedavi edilebilirken o zamanlar için bu ölüm anlamına geliyordu.
Osmanlıda yaralanan askerler eğer tedavi ile kurtarılamayacak durumda ise hekim(doktor) yaralı kişiye yanında taşıdığı ve Hekim Matarası (yukarıda ki görselde ki ) denilen mataradan şerbet verirmiş. Bu temelde sıradan bir şerbet olsa da onu özel kılan iki özelliği vardır. Birincisi şerbetin suyu zemzem dir. İkincisi ise Ölmeden önce içersiniz.
Hekimler ölmeden ağızları tatlansın diye bu şerbetten verirlermiş bu sebepten içenler de öleceğini anlarmış ve şerbete de Şehadet(ölüm) şerbeti derlermiş. Şehadet Şerbeti değimi o zaman ki Osmanlı tıp uygulamasından kalmaktadır.
Günümüzde başka bir çok değim de Osmanlıda ki bir olaydan kalmadır.
“Şehadet şerbeti içmek” deyimi, bir kişinin ya da bir grup insanın zor bir durumda veya bir mücadelede, özgürlük, inanç veya idealleri uğruna fedakarlık yaparak ölüme bile gözlerini kırpmadan gitmeye hazır olduklarını ifade etmek için kullanılan bir deyimdir.
Deyim, özellikle İslam kültüründe kullanılır ve İslam’ın ilk yıllarında Müslümanlar, inançları uğruna ölüme bile hazır olduklarını kanıtlamak için savaşlara katılmışlardır. Bu savaşlarda, Müslümanlar “şehadet şerbeti” içerek, yani şehit olma ihtimaliyle karşı karşıya kalmayı kabul ederek, inançlarını savunmuşlardır.
Dolayısıyla, “şehadet şerbeti içmek” deyimi, genel olarak bir kişinin ya da bir grup insanın, kendi değerleri ve inançları uğruna fedakarlık yapmaya ve ölüme bile gözlerini kırpmadan gitmeye hazır olduğunu ifade etmek için kullanılır.