Dünyanın oluşum sürecinde çok sayıda volkanik patlama gerçekleşmiştir. Bu volkanik patlamalarda önemli miktarda Tuzlu kayaçlar oluşmuş, bir kısmı denize bir kısmı da karaya saçılmıştır. Karada bulunan tuz toplulukları zamanla aşınmış, nehirler ve yağmurlar ile akmıştır. Nihayetinde tüm tuz birikintileri denize ve okyanusa gitmiştir. Sular buharlaşıp yağarak eski yerine dönse de tuz denizde kalmaya devam etmiştir. Milyonlarca yıl süren bu süreçte okyanus ve denizler tuzlanmış ve bugün ki halini almıştır.
Deniz ile bağlantısı bulunmayan göl ve nehir yatakları tatlı sulardır. Denizin tuzluluğu Ekvatora yaklaştıkça artar. Türkiye için Karadeniz en az tuzlu denizdir. Onu Marmara, Ege ve Akdeniz takip eder. Genellikle renginden ötürü halkımız karatenizin daha tuzlu olduğu kanısına varır. Ama okyanusa olan bağlantısının Akdeniz’den daha uzak olduğunu düşünürsek tuz derişmenin daha az olması çok da anlaşılmaz değildir.
Tuz denizdeki canlılığın devamı için hayati biyolojik bir öneme sahiptir. Tuzlu oksijen tutma kapasitesi daha fazladır bu yüzden okyanusta daha derinlerde canlı yaşamına el verir.
